ಒಂದ್ ಮನಿ ಕಥಿ: ಮನಸೀಗಿ ನಾಟುವಂಗೈತಿ…

ಗ್ರಾಮೀಣ ಭಾಗದಾಗ ಒಂದ್ ಗಾದೀ ಮಾತ ಐತಿ. ಊರ ಗೌಡನ ಬಗಲಾಗೊಂದು ಹರಕ್ ಛತ್ರಿ, ಮತ್ತೊಂದು ಮುರಕ್ ರಂಡಿ ಇರಬೇಕಂತ ಹಂಗಿದ್ರನೇ ಅವನೀಗಿ ಮರ್ವಾದಿಯಿಂದ ‘ಊರಗೌಡ’ ಅಂತಾರಂತ. ಈ ಗಾದಿಮಾತ ಎಷ್ಟು ಖರೆನೊ, ಎಷ್ಟು ಸುಳ್ಳೊ ದೇವರೇ ಬಲ್ಲ. ಯಾಕಪಾ ಹಿಂಗ್ಯಾಕ ಮಾತಾಡಕತ್ಯಾನ ಶೇಖ್ ಮಾಸ್ತರ ಅಂತ ಅನಬ್ಯಾಡ್ರಿ.

ಬೀದರದ ನಮ್ಮ ಪಾರ್ವತಿ ಅಕ್ಕ ಮೊನ್ನ ಮೊನ್ನಿ ಬರದ ವೀರಲೋಕದ ಉತ್ತರಪರ್ವದಾಗ ಪ್ರಕಟಾದ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿ ಓಡಿ ಹೋದಾಕಿ ಅನ್ನುವಂತ ಪುಸ್ತಕ ಓದಾಕ ಕೊಟ್ಟಾಳ. ಯಪ್ಪಾ..! ಎಂಥಾ ವಿಷ್ಯಾ, ಒಂದ್ ಮನಿ ಕಥಿ, ಮನಸೀಗಿ ನಾಟುವಂಗೈತಿ. ಒಂದ ವಿಧವಾ ಹೆಣ್ಣಿನ ಬದುಕ ಎಷ್ಟ ಕಷ್ಟ ಇರ್‌ತೈತಿ ಅನ್ನುದನ್ನ ಮನಸ್ಸೀಗಿ ತಟ್ಟುವಂಗ ಹೇಳ್ಯಾಳ ನಮ್ಮಕ್ಕ….

ಜೀವನಾ ಅನ್ನೊ ಪದಾ ಮೂರPರ. ಇದನ್ನ ಬಾಯಿಂದ ಹೇಳಾಕ ಸರಳ. ಆದ್ರ ಕೈಯಿಂದ ಬದಕಾಕ್ ಅಷ್ಟ ಸರಳ ಇಲ್ರಪಾ. ಆಗರ್ಭ ಸಿರಿವಂತ ಹೊಟ್ಟಿ ತುಂಬಾ ಉಂಡು ನಿದ್ದಿ ಇಲ್ದೆ ಅಶಾಂತಿಯಿಂದ ಬದುಕ್ತಾನ. ಅರ್ಧಾ ರೊಟ್ಟಿ ಉಂಡ ಬಡವ, ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ನಿದ್ದಿ ಮಾಡ್ತನ. ಇಲ್ಲಿ ಎರ ಬದುಕು ಒಂದ ಕಥೀನೆ. ನಾವು ಅವ್ರ ಕಥೀ ನೋಡ್ತಾ ಮಜಾ ಮಾಡಿದ್ರ, ಅವ್ರು ನಮ್ಮ ಕಥಿ ನೋಡ್ತಾ ಮಜಾ ಮಾಡ್ತಾರ ಅಷ್ಟೆ.

ಇಂಥಾ ಕಥಿ ಒಳಗ ಒಂದೊಂದು ತಿರುವುಗಳು ವಿಚಿತ್ರ ಅನಸ್ತಾವು, ಕೆಲವು ನೋಡವ್ರಿಗಿ, ಕೆಲವು ಬದಕವ್ರಿಗಿ. ಬದುಕಿನಾಗ ಕೆಲವು ಅವಘಡಗಳು ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ಆದ್ರ, ಕೆಲವು ನಾವೇ ಕೈಯಾರೆ ಮಾಡ್ಕೋಂತೆವಿ. ಎ ಆದ ಮ್ಯಾಲ ತೇಲಿ ಒಯ್ದು ಗ್ವಾಡಿಗಿ ಬಡಕೊಳ್ಳೋದು, ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪ ಪಡೂದು. ನಾವ್ ತಪ್ಪ ಮಾಡಿ ಸಾಯೂದಲ್ಲದ ಎರನೂ ತಗೊಂಡು ಸಾಯ್ತೀವಿ. ಹುಚ್ಚು ಮನಸಿನ ಕೈಯ್ಯಾಗ ಬುದ್ಧಿ ಕೊಟ್ಟು; ತಾ ಮಾಡೊದೇ ಸರಿ ಅಂತ ಅನ್ಕೊಂಡು, ಮನಸ್ಸೀಗಿ ಬಂದಂಗ ನಡದ್ರ ಬಾಳ್ವೆ ಹಾಳ ಆಗ್ತದ.

ಈ ಪ್ರೀತಿ ಅನ್ನೋದೈತ ಹರೇದ ವಯಸ್ಸಿನ ಆಶಾ. ಇದು ಪಕ್ಕಾ ಫೋರ್‌ಟೊಂಟಿ ನನ್ನ ಮಗಂದು. ಹರೇದಾಗ ಮಾಡಿದ್ರ ‘ಪ್ರೀತಿ, ಪ್ರೇಮ, ಲವ್, ಇಷ್ಯ, ಪ್ಯಾರ್ ಮೊಹಬ್ಬತ್ ’. ಆದ್ರ ಮದವಿ ಆದಮ್ಯಾಲ್ ಮಾಡಿದ್ರ ಅದು ‘ಹಾದ್ರ’ ಅನ್ಸ್ಕೋತೈತಿ. ಇಟ್ಕೊಳ್ಳೊದು, ಕೀಪ್, ರಖೇಲಿ, ಬಾಹರವಾಲಿ, ರಂಡಿ ಇಡೋದು ಅಂತಾ ಅನ್ಸ್ಕೋತೈತಿ. ಅಂಥಾದೆ ಗಂಡಸು ಮಾಡಿದ್ರ ಅದು ಅವನ ಸಾಧನೆ, ಆದ್ರ ಅದನ್ನೇ ಹೆಂಗಸು ಮಾಡಿದ್ರ ಅದು ಅವಳ ದುರ್ನೀತಿ. ಗಂಡ ಇದ್ರೂ, ಇಲ್ದಿದ್ದರೂ ಆಕಿ ನಾಕ್ ಗ್ವಾಡಿ ನಡುವ ಕತ್ತಲ್ಯಾಗ ಬದುಕಬೇಕು. ಇಂದ್ರ ಸಮಾಜ ಅನ್ನುವ ಎ ಮಾತ ಅನಿಸಿಕೊಂಡು ನಿರ್ಲಜ್ಜ ಬದ್ಕು ಆಕಿ ಬಾಳಬೇಕು.

ಈ ಗ್ರಾಮೀಣ ಭಾಗದಾಗ ‘ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೊದು’ ಭಾಳಾ ಕಂಡ ಬರ್ತದ. ಕೆಲವರು ಕದ್ದು ಮುಚ್ಚಿ ಮಾಡ್ತಾರ. ಕೆಲವರು ಎರೀಗಿ ಗೊತ್ತಾಗುವಂಗೇ ಮಾಡ್ತಾರ. ಇನ್ನ ಕೆಲವರು ಕೈಲಾಗದ ಗಂಡ ದುಡ್ದು ಮನಿ ನಡ್ಸಂತ ಹೊರಗ ದೇಹಾ ಮಾರಿ ಹಣ ಗಳಿಸಿ ಮನಿ ನಡಸಾಕ ಮಾಡ್ತಾರ. ನಾ ಗಂಡ್ಸ ಇದ್ದೀನಿ ಎಟ್ಟಾದ್ರೂ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಅಂತ ಕಟ್ಕೊಂಡಾಕಿ -ಇಟ್ಕೊಂಡಾಕಿ ಇಬ್ಬರದೂ ಮನಿ ನಡಸಿ ಹಂಗೇ ಹೊರಗೂ ಕಣ್ಣ ಆಡಸ್ತಾರ. ಏನೇ ಆಗಲಿ ಇಲ್ಲೀಗಲ್ ಇಲ್ಲೀಗಲೇ. ಯಾಕಂದ್ರ ಇಟಕೊಂಡಾಕಿ ಇರೋ ತನಕಾ, ಕಟ್ಕೊಂಡಾಕಿ ಕಡೇ ತನಕ ಅಂತ ಗಾದಿ ಮಾತು ಆದ. ಹೆಂಡತಿನೇ ಗಂಡಗ ಕಡೀ ತನಕಾ ಇರಾಕಿ. ಇರ್ಲಿ ಈ ಸಮಾಜದಾಗ ಒಳ್ಳೆವ್ರನ್, ಕೆಟ್ಟವರ್ನಾ ದೀನಾ ನೋಡ್ತೀವಿ.

ಅದೇನೇ ಇರ್ಲಿ ಈ ಗ್ರಾಮೀಣ ಭಾಗದಾಗ ಒಂದ್ ಗಾದೀ ಮಾತ ಐತಿ. ಊರ ಗೌಡನ ಬಗಲಾಗೊಂದು ಹರಕ್ ಛತ್ರಿ, ಮತ್ತೊಂದು ಮುರಕ್ ರಂಡಿ ಇರಬೇಕಂತ ಹಂಗಿದ್ರನೇ ಅವನೀಗಿ ಮರ್ವಾದಿಯಿಂದ ‘ಊರಗೌಡ’ ಅಂತಾರಂತ. ಈ ಗಾದಿಮಾತ ಎಷ್ಟು ಖರೆನೊ, ಎಷ್ಟು ಸುಳ್ಳೊ ದೇವರೇ ಬಲ್ಲ. ಯಾಕಪಾ ಹಿಂಗ್ಯಾಕ ಮಾತಾಡಕತ್ಯಾನ ಶೇಖ್ ಮಾಸ್ತರ ಅಂತ ಅನಬ್ಯಾಡ್ರಿ. ಬೀದರದ ನಮ್ಮ ಪಾರ್ವತಿ ಅಕ್ಕ ಮೊನ್ನ ಮೊನ್ನಿ ಬರದ ವೀರಲೋಕದ ಉತ್ತರಪರ್ವದಾಗ ಪ್ರಕಟಾದ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿ ಓಡಿ ಹೋದಾಕಿ ಅನ್ನುವಂತ ಪುಸ್ತಕ ಓದಾಕ ಕೊಟ್ಟಾಳ. ಯಪ್ಪಾ..! ಎಂಥಾ ವಿಷ್ಯಾ, ಒಂದ್ ಮನಿ ಕಥಿ, ಮನಸೀಗಿ ನಾಟುವಂಗೈತಿ. ಒಂದ ವಿಧವಾ ಹೆಣ್ಣಿನ ಬದುಕ ಎಷ್ಟ ಕಷ್ಟ ಇರ್‌ತೈತಿ ಅನ್ನುದನ್ನ ಮನಸ್ಸೀಗಿ ತಟ್ಟುವಂಗ ಹೇಳ್ಯಾಳ ನಮ್ಮಕ್ಕ.

ಒಂದ ಓಣಿ, ಒಂದ ಊರ, ಒಂದು ಸಮಾಜ ಎರು ಹಾಕ್ಕೊಂಡಿರೊ ಪರ್ದಾ ಪಾಶ್ ಮಾಡ್ಯಾರು. ಹಿಂಗೂ ಬದಕ್ತಾರಾ..? ಹೌದು ಹಿಂಗೂ ಬದುಕಬಹುದು. ಜನಾನೊ- ದನಾನೊ ಗಡಗಿ ಬಾಯಿಯಂತ ಜನರ ಮಾತು, ಅವರ ಮಾತಿನೊಳಗಿನ ಮಸಾಲಿ, ಮಸಾಲಿಯೊಳಗಿನ ಮಸಲತ್ತ. ಮಸಲತ್ತಿನಿಂದ ಹಾಕೊ ಒಗ್ಗರಣಿ, ಹಕೀಕತ್ತನ್ನ ಜನರ ನಾಲ್ಗಿ ಒಳಗ ಬೇಯಿಸಿ ಚಪ್ಪರಿಸೊ ವಿಷ್ಯಾನ ಇಲ್ಲಿ ಇದ್ದಿದ್ದ ಇzಂಗ ತೋರಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಾರ. ಈ ಓಡಿ ಹೋದಾಕಿ ಕಾದಂಬರಿ ಐತಲಾ ಬರೊಬ್ಬರಿ 175 ಪುಟದ್ ಪುಸ್ತಕ ಐತಿ. ಓದಕೋಂತ ಹೋದ್ರ ಬ್ರೆಕ್ ಇಲ್ದೇ ಓದಿಸ್ಕೊಂಡ ಹೋಗ್ತದ. ಓದುವಾಗ ಅನೇಕ ಸಲಾ ಕೈಯಿ ಬಾಯಿ ಬಡಿಸಕೋತದ. ಅಯ್ಯೋ ಶಿವನ, ಮುಂದ ಹ್ಯಾಂಗ ಅನಸ್ಕೋಂತದ. ಏರಿದ ಹುಬ್ಬ ಇಳ್ಯಾಂಗಿಲ್ಲ. ಓದು ಮುಗಿತನಕಾ ಹಸೂನು ಆಗಂಗಿಲ್ಲ ಹಂಗ ನನಗ ಅನುಭವ ಆಗ್ಯದ. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಈ ಕಾದಂಬರಿ ಭಾಷೆ ಅರ್ಥಾ ಮಾಡ್ಕೋಬೇಕು. ಆ ದೌಲತ್ತ ಇದ್ರ ಜಿದ್ದೀಲೆ ಈ ಪುಸ್ತಕ ಓದಬೇಕು ಅಷ್ಟೇ. ಪಕ್ಕಾ ಗ್ರಾಮೀಣ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ ಗಡಿ ಭಾಗದ ಜವಾರಿ ಭಾಷಾ ಇದು. ಓದ್ಕೋಂತ ಹೋದ್ರ ಹಸು ನೀರಡ್ಕಿ ಅನ್ನೂದೇ ಆಗಂಗಿಲ್ಲ.

ಇಲ್ಲಿನ ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರ ನರ್ಸವ್ವ ಮತ್ತ ಆಕಿ ಗಂಡಾ ಚಂದ್ರಾಮ ಮತ್ತವರ ಮಗಾ ಭೀಮ್ಯಾ. ಎದರೀಗಿ ಬಂದ ನಾಕ್ ಶತೃಗಳನ್ನ ಎತ್ತಿ ಒಗದು ಮಣ್ಣು ಮುಕ್ಕಿಸೊ ಪೈಲ್ವಾನ್ ನರ್ಸವ್ವಳ ಗಂಡಾ ಚಂದ್ರಾಮ. ಸುರಸುಂದರಾಂಗ, ಸಕಲಕಲಾವಲ್ಲಭ. ತನ್ನ ಸುಂದರ ಹೆಂಡ್ತಿ ನರ್ಸವ್ವಗ ಭರಪೂರ ಪ್ರೀತಿ ಕೊಟ್ಟಾವ. ಇಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರಾಮ ಮತ್ತ ಗೌರವ್ವನ ಹಾದ್ರ ಗೌರವ್ವಳ ಗಂಡ ಲಚಮಣ್ಣಗ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಇವನ ಮನಿ ಮುರಿಬೇಕಂತ ಪಕ್ಕದ ಊರ ಜಿಗಜಿಣಿ ಗೌಡಗ ಚಂದ್ರಾಮನ ಹೆಂಡ್ತಿ ನರ್ಸವ್ವಳ ಮ್ಯಾಲ ಛೂ ಬಿಡತಾನ. ನರ್ಸವ್ವಳ ರೂಪಕ್ ಜೊಲ್ಲ ಸುರ್ಸಿ ಜಿಗಜಿಣಿ ಗೌಡ ಮತ್ತ ಲಚಮಣ್ಣ ಮಸಲತ್ತ ಮಾಡಿ ವಿಷಾ ಹಾಕಿ ಮೋಸದಿಂದ ಚಂದ್ರಾಮನ ಮುಗಿಸಿ ಬಿಡ್ತಾರ. ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಮೂರ್ ಮಕ್ಕಳ ತಾಯಿ ನರ್ಸವ್ವನ ಗೋಳು ದೇವರೀಗಿ ಪ್ರೀತಿ ಆಗ್ತದ. ಚಂದ್ರಾಮ ಸತ್ತ ಸುದ್ದಿ ಕೇಳಿ ಓಡೋಡಿ ಬರುವ ಅವನ ತಂಗಿ ಹಾಡ್ಯಾಡಿ ಅಳ್ತಾಳ.

ಈ ದೃಶ್ಯ ಕಳ್ಳು ಕಿತ್ತಿ ಬರುವಂಗ ಕಾದಂಬರಿಗಾರ್ತಿ ಚಿತ್ರಿಸಿದ್ದು ಓದುಗನ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಸಾವಿನ ಮನೆಯ ಚಿತ್ರಣ ಹರಿದು ಹೋಗತೈತಿ. ಓದುಗನ ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳು ತೇವ ಆಗಿ ಗಂಟಲು ಉಬ್ಬಿ ಬರ್ತದ. ಗಂಡನಿಲ್ಲದ ನರ್ಸವ್ವಳ ಏಕಾಂಗಿ ಬದುಕೀಗಿ ಬಾಳ್ವೆ ಕೊಡ್ತೀನಿ. ಛಂದಾಗಿ ನೋಡ್ಕೊಂತೀನಿ ಅಂತ ಆಕೀಗಿ ಹತ್ರಾ ಆಗ್ತಾನ ಜಿಗಜಣಿ ಗೌಡ. ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ನ್ಯಾಗ ಪ್ಲಾಟ್ಫಾರ್ಮ್ ಖಾಲಿ ಐತಿ ಅಂದ್ರ ಅಲ್ಲಿ ಯಾಂವರೆ ಬಂದು ತನ್ನ ಗಾಡಿ ನಿಲ್ಸೇ ಬಿಡ್ತಾನ ಇಂದಿನ ಸಮಾಜದಾಗ. ಆಂಥಾದ್ರಾಗ ಇಂಥಾ ಗೌಡ್ರು ಪ್ಲಾಟ್ಫಾರ್ಮ್ ಖಾಲಿ ಇದ್ರ ಬಿಡ್ತಾರೇನು? ಎ ರೀತಿ ಖೇಳಾ ಖಂಡಾಬಾನ ಆಟಾ ಆಡಿ ಪ್ಲಾಟ್ಫಾರ್ಮ್ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿಸ್ತಾರ.

ಹೊಟ್ಟಿ ತಿಪ್ಲಕ್ಕ ಉಡ್ಯಾಗ ಮೂರು ಮಕ್ಳನ್ನ ಕಟ್ಕೊಂಡು ಗೌಡನ ಬೆನ್ನತ್ತಿ ಹೋದ ನರ್ಸವ್ವನ ಘೋರ ಬದುಕನ್ನ ಚಿತ್ರಿಸುವ ಲೇಖಕರು; ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಕ್ರೂರ ಮುಖಗಳನ್ನ ತೆರದಿಡ್ತಾ ಹೋಗ್ತಾರ. ಇಂಥಾ ಕತಿ ನಿಮ್ಮೂರಾಗೂ ನಡದಿರ್ತಾವ. ಅಲ್ಲಿ ನಿಮ್ದೇನು ಪಾತ್ರಇತ್ತು? ಅಂತ ಕೇಳಿದಂಗಾಗ್ತದ. ಓಡಿ ಹೋದಾಕಿನ ಮಗ ಭೀಮ್ಯಾ ಪಾಪದ ಹುಡುಗಾ. ಭೀಮ್ಯಾನ ಹಸಿವೇ ಅವನ ಶತ್ರು. ಅಂವ ದುಡ್ದು ತಂದ ಪಗಾರ ಇಸ್ಗೊಂಡರೂ ಬೈದು ಅಧಂಬಧ ಹೊಟ್ಟಿ ತುಂಬ್ಸೊ ಕಾಕಾ ಕಾಕಗಳು ಇವನನ್ನ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷದವನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡ್ತಾರ.

ಈಗಿವನಿಗಿ ತನ್ನ ತುತ್ತಿನ ಚೀಲಾ ದೊಡ್ದಾಗಿ ಅದನ್ನ ತುಂಬ್ಸೋ ಚಿಂತಿ, ಊರ ಜನರ ಚುಚ್ಚು ಮಾತುಗಳು. ಸಮಾಜ ಮಾಡೋ ಅವಮಾನ, ಅಪಮಾನ ಅನಾಥತನ, ಏಕಾಂಗಿತನ, ನೋವು ಹತಾಶೆ, ನಿತ್ಯ ಕಲಿಸುವ ಜೀವನ ಪಾಠಗಳು ಅವನನ್ನು ಚಿಂತಾಕ್ರಾಂತನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಬಿಡ್ತಾವ. ಆಯಿ-ಮುತ್ಯಾ ಅವನಿಗಾಗಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಆಸ್ತಿ ಅಂದ್ರ ಹರ್ಕ ಗುಡಿಸಲ ಮುರ್ಕ ತಾಟ. ಹಸಿವೆಂಬ ಹೆಬ್ಬಾವು ಬಾಯಿ ತೆರ್ದಾಗೊಮ್ಮಿ ಅದನ್ನ ತುಂಬ್ಸುದಕ್ಕಾಗದೆ ಒzಡ್ತಾನ. ಇಂಥ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೊಳಗ ಭೀಮ್ಯಾನನ್ನ ಗೌಡರ ಮಗಳು ಪ್ರೀತಿಸ್ತಾಳ. ಅವನ ಮದ್ವಿ ಯಾರ ಜೊತಿ ಆಯ್ತು? ಆದ್ರೂ ಹ್ಯಾಂಗಾಯ್ತು? ಇಲ್ಲಿ ನರಸವ್ವ ಹೊಳ್ಳಿ ಬಂದಳಾ? ಭೀಮ್ಯಾನ ಕಾಕಾಗೋಳು ನರ್ಸವ್ವನನ್ನ ಕಡ್ದ ಒಗ್ದ್ರಾ? ಏನಾತು ಕತಿ ಅನ್ನೊದಕ್ಕ ಈ ಕಾದಂಬರಿ ಓದಬೇಕು.

ಎಲ್ಲಿನು ಓದಾಕ್ ಬೇಜಾರ ಆಗ್ಲಾರದಂಗ ಉತ್ಸಾಹ ತುಂಬಿ ಓದಸ್ಕೊತದ ಈ ಪುಸ್ತಕ. ಅದು ಕಾದಂಬರಿಗಾರ್ತಿ ಪಾರ್ವತಿ ಅಕ್ಕಳ ಕೈಚಳಕ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ. ಅವರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಬದುಕಿನ ಜೀವನಾನುಭವ ಭಾಳೈತಿ. ಹಿಂಗಾಗಿ ಕಥೀನ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಮಾಡಕೊಂತ ದಂಡಿತನ ತಂದ ಮುಟ್ಟಸ್ತದ. ಮತ್ತ ವಾಸ್ತವತೆಯ ನಿರೂಪಣೆ, ಸಮ ಸಮಾಜದ ಸಾಮರಸ್ಯದ ಪ್ರೀತಿ, ಹಾದರ, ಬಡತನ, ಹಸಿವು, ಹಾಹಾಕಾರ, ಸಿಟ್ಟು, ಅಹಂಕಾರ, ಉಳ್ಳವರ ಕಟುನೀತಿ, ಕೆಟ್ಟ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ದುರ್ಬಳಕೆಯ ದುರಾಡಳಿತ, ಬಡವನ ಸಿಟ್ಟು ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮನ ಮುಟ್ಟುವಂಗ ಕಟ್ಟಿ ಕೊಟ್ಟಾರ.

ದಸರಾ ಹಬ್ಬದ ಘಟಸ್ಥಾಪನೆಯಂಥ ಪಾರಂಪರಿಕ ರೀತಿ, ಹಳ್ಳಿ ಜೀವನ, ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಗಿಡ ಮರ ಬಳ್ಳಿ,ಅಲ್ಲಿಯ ಆಚಾರ ವಿಚಾರ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ದಾಖಲಿಸಿzರೆ. ಹಸಿವೆಂಬ ರಾPಸನ ಅಟ್ಟಹಾಸ, ನಿತ್ಯ ಬದುಕಿನ ಸತ್ಯಾಸತ್ಯತೆಯ ದೃಶ್ಯ ಚಿತ್ರಣಗಳನ್ನ ಇಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿ ಕೊಟ್ಟಾರ. ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಸತ್ಯಕ್ಕೆ ಗೆಲುವು. ಸುಳ್ಳು, ಮೋಸ, ವಂಚನೆಗೆ ಉಳಿಗಾಲವಿಲ್ಲ ಎಂದು ನಿದರ್ಶಿಸಿ ಪಾರ್ವತಿ ಅಕ್ಕ ನಿರೂಪಿಸಿzರ. ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ನಡುವ ಇಂಥ ಸಾವಿರ ಕತಿಗೋಳು ನಮ್ಮ ನಾಲಿಗೀಗಿ ಮಾತಾಡಕ್ಕ ಮಸಾಲಿ ಆಗೋದ ಬಿಟ್ರ ಮತ್ತೇನೂ ಆಗಂಗಿಲ್ಲ.

ಈ ಕಾದಂಬರಿ ಓದಿ ಅಲ್ಲಿನ ಖರೇ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಏನೈತಿ..? ಹೆಂಗ ಐತಿ..?, ಯಾಕ್ ಹಂಗಾಗೈತಿ..? ಅಂತಾ ತಿಳಿದು ಬದಕಾಕ ನಮಗ ಇಲ್ಲಿ ಪಾರ್ವತಿ ಅಕ್ಕ ಹೇಳ್ಯಾಳು. ಹಂಗಾದ್ರನೇ ನಾವು ಇಲ್ಲಿನ ಸಮಾಜದಾಗ ಛಲೋ ಮನುಷ್ಯಾ ಅನಿಸಿಕೊಳ್ಳೊದು. ಬರೇ ಆಕಿಂದು ಹಿಂಗಾಯ್ತು, ಔಂದು ಹಂಗಾತು ಅಂತಾ ಊರ ಮಾತ ಮಾತಾಡ್ಕೊಂತ ಬದಕಿದ್ರ ನಾವು ದೇಶಕ್ಕ ಛಲೊ ನಾಗರಿಕ ಆಗಲಾರ್ದೆ ಮನೀಗಿ ಒಳ್ಳೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಮನಷ್ಯಾನೂ ಆಗಾಕ್ ಸಾಧ್ಯ ಇಲ್ಲ. ಇಂಥಾ ಒಂದು ಕಥಿ ಕಟ್ಟಿ ಸುಂದರ ಕಾದಂಬರಿ ಬರೆದ ಪಾರ್ವತಿ ಅಕ್ಕ; ಕನ್ನಡ ಸಾರಸ್ವತ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಛಾಪನ್ನು ಮೂಡಿಸಲೆಂದು ತುಂಬು ಹೃದಯದಿಂದ ಶುಭ ಹಾರೈಸುತ್ತೇನೆ.
– ಎಂ.ಕೆ. ಶೇಕ್